مو سپيد آخر شدي اي برف

تا سرانجامم چنين ديدي

در دلم باريد .... اي افسوس

بر سر گورم نباريدي

چون نهالي سست مي لرزيد

روحم از سرماي تنهائي

مي خزد در ظلمت قلبم

وحشت دنياي تنهائي

ديگرم گرمي نمي بخشي

عشق ، اي خورشيد يخ بسته

سينه ام صحراي نوميديست

خسته ام ، از عشق هم خسته

غنچه شوق تو خشكيد

شعر ، اي شيطان افسونكار

عاقبت زين خواب درد آلود

جان من بيدار شد ، بيدار

بعد از او بر هر چه رو كردم

ديدم افسون سرابي بود

آنچه مي گشتم به دنبالش

واي بر من ، نقش خوابي بود

اي خدا ... بر روي من بگشاي

لحظه اي درهاي دوزخ را

تا به كي در دل نهان سازم

حسرت گرماي دوزخ را؟

ديدم اي بس آفتابي را

كاو پياپي در غروب افسرد

آفتاب بي غروب من!

اي دريغا،در جنوب !افسرد

بعد از او ديگر چه مي جويم ؟

بعد از او ديگر چه مي پايم؟

اشك سردي تا بيفشانم

گور گرمي تا بياسايم